over systemen van het hart
of hoe ontwerp je je eigen inpakpapier
Ik hang net de telefoon op.
School van mijn zoon. Waar hij is?
Ik weet het niet. Ik ben op mijn werk.
Mijn zoon is maandag altijd bij zijn vader.
Hij blijkt onderweg in de bus.
Natuurlijk verslapen en veel te laat ingestapt...
Als ik hem na het telefoontje van school bel.
Of ik voortaan wil inloggen via hun schoolportaal.
Zei de dame nog. Die ook haar werk doet.
Die dit portaal vast niet zelf bedacht heeft.
Waar alleen ouders op kunnen inloggen.
Die echter op hun werk zijn.
Vorige week stond ik 15 minuten in de wachtlijn.
Nadat ik haar telefoontje miste omdat ik in vergadering zat.
Na twee keer verkeerd doorverbinden.
Zeiden ze dat ze er niet meer was.
Nee, ik kon niets doorgeven.
Mijn zoon is zeventien.
Ik woonde al op mijzelf op die leeftijd.
Droomde over schrijfster of schilderes worden.
Omdat ik mijn gevoel kwijt kon.
In dingen creëren.
Ik werd beide niet.
Verdronk in mensen en systemen.
Van uitgeverijen, exposities en opleidingen.
Ging uiteindelijk als activiteitenbegeleider de zorg in.
Groeide door tot een creatieve directeur.
Ook ik ben bekend met de systemen van de dame aan de telefoon.
Ze lijken er regelmatig met ons van door te gaan.
Misschien vandaar mijn onverklaarbare behoefte.
Om zelf met de hand inpakpapier te ontwerpen.
Wat ik helemaal niet nodig heb.
Maar het is zo fijn iets te doen.
Waar ik iets bij voel en vat op heb.
Al kan het met een designprogramma vast sneller.
Gelukkig hoef je je bij een hobby niet te verantwoorden.
Ik werkte met een potlood, potje Oost-Indische inkt,
kroontjespen, (overtrek)papier, lineaal en een schaar.
Ik tekende zes figuurtjes: een stoere zwaan,
een kwetsbaar eendje, een klavertje vier, een hart,
een bloesem en twee rode kersen.
Plakte die bij elkaar in een groepje en trok ze over.
Dit tweede vel knipte ik in vieren.
Daarna legde ik ieder stuk op de hoek schuin tegenover.
Deze plakte ik allemaal weer vast.
Daarna trok ik alles op een derde vel over.
En voilà , mijn eigen ontwerp voor op een zeefdrukraam.
Het patroon loopt aan alle kanten in elkaar over.
Waardoor ik een oneindig groot oppervlakte zou kunnen bedrukken.
Ik begrijp heus wel waarom mensen blij worden van systemen.
Toen tekende ik plots nog één extra rode kers.
Op het open
stuk.
Gewoon omdat het zo voelde.
Ik weet dat ik al een dubbele kers had…
Maar sommige beslissingen zijn nu eenmaal irrationeel.
Ook weet ik dat die laatste kers nu eigenlijk nog één keer,
linksboven het klavertje terug moet komen.
Om het patroon kloppend te houden.
Maar ik tekende daar niets…
Ook maakte ik er geen zeefdrukraam van.
Want zo gaat dat met systemen.
Ze bedenken geeft vreugde.
Maar om al die vellen nu te moeten bedrukken…
--------------------------------------------------------------------
Ontwerp en foto's zijn gemaakt in mijn eigen studio, veranda, tuin en huis.
Kopiëren mag alleen met toestemming van corinep68@hotmail.com
