The rain in Spain falls mainly on the plain

Terwijl de regen vandaag naar beneden valt.

Na een aantal zonnige weken.

Denk ik ineens terug aan Spanje.

Soms kom je op een plek.

Waar je gelijk zo verliefd op raakt.

Het onverwachte is toch altijd het mooiste.

Zo'n vier jaar geleden ging ik voor het eerst op yogaweek.

Zonder enige ervaring, samen met vriendinnen.

Ik had niet eens opgezocht waar we heen gingen.

Ik vond het vooral leuk om met hen weg te zijn.

Ik kwam echter terecht bij de mooiste bed & breakfast ever!

Een prachtig ingericht huis vo kleurrijke details.

Een enorme bonte vintage verzameling.

Super lekkere vegetarische maaltijden!

Zelfs de yoga bleek - na even doorzetten - prettig te zijn!

Zo prettig, dat we daarna ieder jaar op yogaweek gingen.

Steeds weer naar een andere plek. 

Elke yogaweek weer bijzonder op haar eigen manier.

Ik zocht nooit van te voren op waar ik heen ging.

Want het kwam steeds weer goed!

Het leuke is dat het niet bij yoga vakanties bleef.

Ik begon ook zelf naar yoga te gaan.

In een periode waarin ik niet goed in mijn vel zat.

Werd (yin)yoga zelfs één van mijn belangrijkste bezigheden.

Maar toen kwam corona.

Door corona viel alles stil.

De reisjes en het samen zijn met vrienden.

Zelfs de yoga-school sloot haar deuren.

Toch had dat stil vallen ook iets fijns.

Ik hoefde niet meer weg voor retraite.

Het leven zelf werd ineens mindful.

Ik hoefde mijn rust niet te verantwoorden.

Ik deed niet veel. Ik rommelde wat in de tuin.

Ik vond dichtbij huis een leuke nieuwe baan.

Nu de sportschool weer open is.

Ik weer op reis mag.

Mag afspreken met vrienden.

De mondkapjes af gaan. 

Mijn baan steeds leuker wordt.

Het leven zijn ritme weer krijgt.

Merk ik dat ik veel minder wil.

Zoek ik nog steeds de rust.

Kan ik genieten van dat wat er is.

Dat wat er was en dat wat komt.

NB. 

Ik vond het heerlijk om weer eens een blog te maken.

Al deze foto's maakte ik overigens tijdens ons yogaretraite in 2017

Mocht je belangstelling hebben:
Ik ging op yoga retreat met: www.yogabeach.nl
Informatie over de bed & breakfast vind je op: www.123ole.nl

herfst 2020

het is herfst - de schoonheid ligt

aan onze voeten - zie mij!

 roept ze - ik ben er

voor jou - en schitterend

het is lastig - echt - te zien

druk - in lijf en hoofd

corona - of een nieuwe president

dove ogen wandelen - blinde oren praten

rode hoeden - schitteren in het groene gras

prinsjesdag - in het bos

kijk naar mij  - kies voor ons  

kies voor jij - staat in hun reden

brailletekens - op hun hoeden

 zwarte inkt - in hun zwammen

voor wie wil lezen - wie kan voelen 

voor wie wakker is

appt en zappt - het magische bos

groeiend en stervend - door de seizoenen heen

spiegelt zij ons - verleidt zij ons

tot rust - schoonheid - en bezinning 

 

Deze foto's maakte ik vorig jaar oktober op de Veluwe. 

Ik maakte een (hele lange) wandeling van zonsopgang tot zonsondergang.

Een zogenaamde medicijn of meditatiewandeling.

Het was een uitzonderlijke mooie dag, in een zeer regenachtige maand.

Nadat de zon onderging (en ik bijna bij mijn auto was) stortte de regen weer naar beneden.

Soms sla je een pad in, zonder dat je daar bewust van bent,

soms sluit een weg zich, terwijl je er graag doorheen zou willen.

zomer 2020

deze zomer - begon ik een moestuin

ik had behoefte - aan groei en geloof

in de dag van morgen  - terwijl iets ongrijpbaars

ons leven - verschoof

 

ik zaaide - ik plantte

zonder kennis - zonder plan

ik voelde - de aarde

en wist er - dus van

het virus - verdween niet

wel mijn - gemoed

de zon - en de aarde

die deden - mij goed

tuinieren - dat bleek echt

een hel of - een job

mijn groenten - ging bloeien

de vogels - aten - de aardbeien op

maar dat alles - dat gaf niet 

dat was niet - het doel

het ging - over groeien

het ging over - gevoel 

💛

geheime hut

Geheime hut

Als kind had ik een eigen hut.

Een oud busje op het land.

Ik had hem zelf ingericht.

Vol verzamelde schatten.

De ramen had ik aan de binnenkant,

beschilderd met felgekleurde bloemen.

Het was lief van de boer.

Een oude man met weinig woorden.

Dat ik in zijn busje mocht spelen.

Ik weet nog hoe spannend ik het vond.

Om het aan hem te vragen.

In begin nam ik trots vriendinnetjes mee. 

We spraken over een geheime club.

Alleen rende één lid over de bollen.

Plukte de ander spontaan een bosje bloemen.

Het derde lid klom op het dak,

waardoor het plafon begon te bobbelen.

Ik zag de boer even opkijken. 

Ik nam niemand meer mee.

Mijn geheime hut werd echt geheim.

Vanuit mijn busje zag ik.

Hoe bollen bloemen werden.

Voelde ik de brandende hitte op het dak.

De wind door de gatten en kieren. 

Ik deed niet veel. 

Ik droomde wat.

Aan de lucht zag ik de tijd.

Ik kwam nooit te laat.

Om thuis te eten.

Het kwam denk ik door de bloemenstickers.

Die ik thuis plakte op mijn ramen.

Dat ik ineens aan dit busje moest denken.

Mijn eigen vredige volkswagenbusje.

Het was een kleine man die boer.

De Groot heette hij.

Dat was hij ook. 

Groots.

Voor mij.

NB. De bovenste twee foto's komen van internet. Eigenaar onbekend. Ik heb helaas geen foto's van mijn busje. Het was beige volkswagenbusje, zoals het roze busje op de foto, maar dan verroest met lekke banden. Toen ik ouder werd had ik hem steeds minder nodig en uiteindelijk vergat ik hem en heeft de boer het busje naar de sloop gebracht.