Boy's room #oldroom 3

Morgen komt de nieuwe bewoonster meten in mijn huis.
Want dat is het nog steeds :-)

Ze komt kijken of haar nieuwe (en oude) meubels gaan passen.

Er valt in ons nieuwe huis nog weinig te meten...

We zijn nog steeds aan het opruimen en slopen.

Ons (straks vernieuwde) huis is nog niet klaar voor ons.

Laat staan dat wij klaar zijn voor ons huis!

Wij zijn namelijk ook heel druk met ons werk en met en met en met...

Ik weet dat het maar 1 dorpje verder is.

Maar soms heb ik het gevoel dat ik het land verlaat.

Alle spullen die ik moet verkopen en wegdoen.

Alle overige spullen die ik straks nog moet inpakken.

Gelukkig verlaat ik niet het land en zelfs niet de (bollen)streek.
Maar ik verlaat wel de zee!

Waar ik met mijn scooter in 5 minuutjes heen kon tuffen.

Niet dat ik dat vaak deed...

Maar het kon!!

En als ik het wel deed.

Ach, dan gaf dat zo'n geweldig gevoel van vrijheid.

Want wat word ik altijd blij als ik met de wind in mijn haren door Noordwijk rijd.
Als ik met de zon op mijn huid het strandpad af rijd.

Mijn scooter (naast alle andere scooters) bij de strandtent neerzet.

Mijn lichtblauwe scooter.

Zo blauw als de zee!

Op dit moment zijn twee stoere (onbekende) mannen boven druk bezig.

Het bed van mijn middelste zoon uit elkaar te schroeven.

Er komt bij hun een pleegkindje in te slapen.

Dat is dan wel weer erg mooi!

En wij hoeven een bed en matras minder te verhuizen, en een bed minder af te breken.

Dat is ook weer mooi! 

Dus mijn middelste zal voorlopig op een matras op de grond moeten slapen...

Dat is minder mooi. (Maar hij mag ook op de logeerkamer).
Maar dat wil hij natuurlijk niet.

Dit is kamer van mijn oudste zoon.

Ook hij vindt dat bijna alles wel weg kan!
Terwijl de wereld aan zijn voeten, oh nee, aan zijn hoofd ligt!

Ook zo'n prachtig behang, waar ik eigenlijk geen afscheid van wil nemen.

In gedachten prik ik altijd rode vlaggetjes.

In alle landen waar ik ooit ben geweest.

En blauwe vlaggetjes in de landen waar ik ooit nog naar toe wil!

Tegenwoordig zelfs gele vlaggetjes, op de landen waar alle blog bezoekers vandaan komen.

Van sommige landen wist ik van het bestaan niet af.

Misschien zijn het wel hackers, computers of toch bezoekers?

Het zijn niet bepaald vakantielanden: Oekraine, Japan, Georgie, Belize, Rusland e.d.

Het fascineert mij wel. Al die landen. 

Het zou toch mooi zijn een keertje een berichtje te krijgen in het Russisch :-)

De moeder van het pleegkindje is naar Brazilië vertrokken.
Vertelde de stoere mannen van boven.
Terwijl haar dochtertje bij haar vriendinnetje logeerde.
Het bleek geen logeerpartij: vandaar het bedje...
Tja wat heb je nodig in het leven: liefde, vooral liefde!

Zo mijmer ik terwijl ik ondertussen van alles regel.

Goh, ze hebben wel 2 uur gedaan over het bed afbreken. 
Met nog een half uur levensverhaal.
Maar blije gezichten zijn toch beter dan de kringloop.

Het bed van mijn dochter heb ik overigens ook verkocht.

Die komen ze volgende week ophalen :-)

Straks ligt iedereen hier op matrasjes!

Langzaam zal het huis leger worden.

Ook de bureaus en kasten zullen op marktplaats moeten.

Ik hoef niet te meten.

Ik weet al dat het niet gaat passen...

Maar ja, de jongens hebben volgens eigen zeggen toch niets nodig...
En er wordt al heel veel van ze gehouden!

Nou ja, ze hebben wel iets nodig:

Internet verbinding en een flatscreen met aansluiting voor hun Play station.

Een bed en misschien nog een relaxte game stoel.

Meer life style wensen heeft een jongen anno 2013 niet.
Zelfs geen behoefte aan een lichtblauwe scooter.

Ik ben duidelijk geen kind uit deze tijd.
Maar ik hoef dan ook geen scooter examen te doen.

Ik weet nog hoe blij ik was met mijn eerste (Tomos) brommer.
Ik stapte er op toen ik 16 jaar werd en reed er meteen mee weg.
Mijn vrijheid tegemoet!

Daarna gevolgd door een Puch Maxi.
Waar ik zeker tot mijn 22ste mee heb gereden.

Eerst een zwarte waarmee we altijd mee uit gingen in Haarlem.

Mijn vriendin met een kussentje achterop! 

Een half uur tuffen door de nacht!

Daarna ons haar weer goed doen in het toilet.

(Spuitbussen mee!)

Want die vervelende helm!

Ons 's nachts verstoppen in de berm als er een auto aan kwam.

Want er reed niet veel verkeer in de nacht.

Goede herinneringen.

Later kreeg ik een zilveren Puch van mijn moeder.
Waarop ik naar mijn eerste baan als activiteitenbegeleidster ging.
Elke dag van Noordwijkerhout naar mijn werk in Aalsmeer.
Zo koud, brrrrrr, met handschoenen en wanten, regenpak en moonboots aan!
Maar ik wilde zo graag werken in een activiteitencentrum voor lichamelijk gehandicapten.

Ergens snap ik mijn zoon wel.
Want eerlijk gezegd. 
Neem ik nu altijd de auto!
(En over dat examen heb ik erg lang gedaan...)
Tja ik heb geen scooter meer nodig voor mijn vrijheid.
Ik hoef ook nergens meer heen voor mijn vrijheid.
De vrijheid zit al in mijn hoofd.

Ik ga alleen nog weg om te genieten.
Maar ook thuis geniet ik met volle teugen!

En de zee, misschien kom er straks wel vaker!

Girls room #oldroom 2

Bij verhuizing horen nieuwe slaapkamers.

En dus afscheid van de oude kamers.

In dit geval ook de kamer van mijn dochter, mijn jongste.
Die volgende week twaalf jaar wordt.
Ook al zegt ze tegen iedereen veertien...

Dit is haar lichtblauwe slaapkamer.
Omdat ze de roze slaapkamer hiervoor niet meer wilde...
En nu natuurlijk geen lichtblauwe slaapkamer meer wilt...

Vorige week liet ik de kamer van mijn middelste zoon zien.
Waarvan ik alle meubels op marktplaats had gezet.
Dit bleek echter heel ingewikkeld en gaf veel vragen van 'kopers'.
Kunnen de meubels ook los? En hoeveel centimeter is dat? En hoeveel kost dit?
Maar geen biedingen... 

Terwijl ik dacht voor 60 euro kan men alles in 1x meenemen.
Maar het leven zit zo veel ingewikkelder in elkaar.
Dat vergeet ik wel eens.
In mijn hoofd lijkt het soms zo eenvoudig :-)

 Dus heb ik net alleen zijn bed op marktplaats gezet.
Hopen dat dat wel een concreet bod gaat opleveren.
Want de verhuisdatum (15 juli) komt snel dichterbij!

Net heb ik ook het bed van mijn dochter op marktplaats gezet.
Stapelbed, bieden (niet kopen!) vanaf 20 euro.
Ik kreeg gelijk een telefoontje.
Dat ze hem graag voor 20 euro kwamen ophalen...

Ach, het gaat niet om het geld, maar ik begrijp het soms niet.
Al had ze 25 euro geboden.
Misschien dat ik ze wel gewoon aan de kringloop geef.

Goed doel, geen gedoe, geen vragen en iedereen blij.
Maar ja, van dat geld kan ik ook weer iets leuks kopen.
Voor op haar nieuwe kamer!

Eigenlijk wil ik die meubels natuurlijk helemaal niet verkopen.
Het liefst zou ik de twee kamers door de lucht willen transporteren.
Zonder er iets aan te veranderen.

Terwijl de kinderen ze zonder problemen inwisselen.

Omdat zij inmiddels er te oud voor zijn geworden.

Nou ja, dat vinden zijzelf...
Ik helemaal niet. Dat zal je inmiddels wel begrijpen.

Over mijn dochters volgende kamer heb ik nauwelijks iets te zeggen.

Daar heeft zij hele duidelijke eigen ideeën over.

Daar komt geen antieke kast en bureau meer in voor.

En zeker geen bloemetjes behang.

 Over haar prinsessenlamp zal ik al helemaal niet praten.

De lamp is zelfgemaakt door een kunstenares.

Alle glazen steentjes zijn er inmiddels bijna afgepeuterd...

Maar ik weet nog hoe blij ik was.

Toen ik hem voor haar kocht op de Ceintuurbaan in Amsterdam.

Samen met de kast en kroonluchter verhuisde ze mee uit haar roze kamer naar de lichtblauwe.

  

Het gaat niet over wat ik wil, maar wat zij wilt, 
maakt mij dochter mij onverbloemd duidelijk.
Ik doe maar lekker bloemetjes behang ergens in mijn eigen huis!

Maar ik heb straks geen eigen  huis meer.
Wij hebben straks een huis.
En mijn lief houdt net als mijn dochter niet van bloemetjes.
Ja, in een vaas of in de tuin, als ik ze water geef...

Eigenlijk wil ik zelf ook geen bloemetjes meer.
En zo leer ik op zeer subtiele wijze loslaten.

En breng ik mijn 'Op Eigen Benen' training.

Ook maar thuis in de praktijk.

Het blijkt nog leuk ook!

En word ik zelfs samen met mijn dochter.

Heel enthousiast over haar nieuwe kamer.

En alles wat zij wel wilt.

De piano bijvoorbeeld.

Die mag wel mee.

Haar broer mag er zelfs op spelen.

Haar boeken, kussens en pluche beesten.

De soep wordt gelukkig niet zo heet gegeten.
Op Eigen Benen. Maar ik ben blij dat ze nog niet naar de middelbare gaat.
(Want wat kost Op Eigen Benen een energie...)

Maar al zal ik haar blauw/roze bloemenbehang straks vreselijk gaan missen.

Ik verheug mij inmiddels wel samen met haar op haar nieuwe lila kamer.
Met een eigen slaapzolder.
Voor mijn eigenzinnige dochter.
Waar ik best trots op ben!

En haar antieke bureautafel en kast?

Ik denk dat ze gelijk heeft.

Die geef ik misschien wel een nieuw likje verf.

En een plekje in mijn eigen atelier.

Misschien is daar ook nog wel plek voor een bloemetjes behang en een roze koelkast...