"Het licht is hier vreselijk," zei de galeriehoudster tegen ons.
Mijn lief en ik stonden voor een enorm schilderij van Emiio Kruithof.
Ik kende het al van internet, maar het bleek veel groter dan ik had voorgesteld.
We waren op de RAW ART fair '13 in Rotterdam.
Het licht was inderdaad beroerd maar de sfeer des te gezelliger.
Lange rij bij de ingang, ijzeren brandtrap en 'aftands' gebouw.
Hoogtevrees moest je hier niet hebben.
Maar het droeg voor mij alleen maar bij aan nog meer gelukgevoel.
Een mens is soms een vreemd wezen.
'Sweet walls' heet het enorme schilderij (200/140cm) van Emilio.
Te koop voor 12.000,- euro (expensive walls is misschien een betere titel...) bij Jeski Art Gallery in Amsterdam,
maar je kunt het ook zelf bewonderen (a.s. vrijdag 15 tot en met zondag 24 maart) op de TEFAF 2013 (in Maastricht) in het MECC gehouden, op standnummer is 512.
Ze fascineren mij. Die mooie vrouwen van Emilio. Het lijken hele oppervlakkige plaatjes.
Maar toch ook weer niet. De prijzen lopen steeds verder omhoog.
Het lijken wel enorme wandglossy's. Vrouwen op auto's en boekomslagen verkopen.
De schilderijen van Emilio gaan dan ook als broodjes over de plank.
Maar los daarvan. Ze fascineren mij. Ik vind ze mooi en irritant tegelijk.
Echte kunst? Ik vind van wel, maar wil ik ze ook aan mijn muur?
Confronterend vind ik ze namelijk ook.
En gaan ze ook niet vreselijk vervelen :-)
Die dames een beetje hangerig aan de muur.
Je moet je er wel mee verhouden, maar je kunt er niets mee beginnen...
Er staat ook eigenlijk veel te veel op zo'n schilderij. Alles wordt al verteld.
Hoe meer ik er naar keek.
Hoe meer ik eigenlijk ontzettend verlangde naar een wit doek.
Naar alles wat nog niet gezegd is.
Dus ben ik op zoek gegaan naar een schilderij.
Dat smeekte om een wit doek.
Waarna ik zonder verf, een hele serie vrouwenportretten heb gemaakt.
Om 's morgens weer met een gerust gemoed naar het lege doek te kunnen kijken.
Dat behangetje is eigenlijk ook best 'sweet'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten