Wise owl and silly child
Tijdens mijn studie ben ik onbewust uilen gaan verzamelen.
Vandaag zag ik ze ineens overal in huis zitten.
Ernstige zware uilen met grote ogen.
Ik weet niet hoe ze mijn leven zijn ingevlogen.
Het zal mijn volle hoofd, de boeken en de studie zijn geweest...
Maar nu voel ik overal hun ogen.
Ik vind uilen wel mooi, maar vooral ook een beetje eng.
Die scherpe klauwen en enge snavels
Het heeft iets horrorachtigs dat ze hun hoofd helemaal kunnen ronddraaien.
En zelfs in het pikdonker kunnen zien.
Happiness is a sunny day.
Uilen houden helemaal niet van een zonnige dag.
Het is best gek dat tegenwoordig overal grappige uiltjes op staan.
Uilen zijn eigenlijk helemaal niet grappig.
Het zijn roofvogels.
En ik wil niets verliezen.
Vreemd dat een volwassen uil symbool staat voor wijsheid.
Terwijl zijn kind (kuiken) symbool staat voor domheid.
Maar je wordt natuurlijk niet gelijk slim geboren.
Al denken we dat tegenwoordig wel.
Wij vergeten vandaag de dag weleens,
dat oudere mensen veel wijsheid bezitten.
Dat is dom natuurlijk.
Mijn kinderen las ik vroeger vele malen de 'Uilskuikentjes' voor.
Heerlijk vond ik het om die stemmetjes na te kunnen doen.
Mocht je ooit een leuk prentenboek voor kleuters zoeken!
Mijn kartonnen versie is versleten, maar het prentenboek heb ik nog steeds.
Mijn uilen doen mij ook denken aan een oud versje.
Dat vroeger in een van mijn kinderboeken stond.
Ik ken het nog altijd uit mijn hoofd:
Een wijze uil zat op een tak.
Hoe meer hij hoorde, hoe minder hij sprak.
Hoe minder hij sprak, hoe meer men zei:
'Waarom zijn wij niet zo wijs als hij."
Het bijzondere is:
ik begin het rijmpje steeds beter te begrijpen.
Ik denk dat het zover is, ik word oud...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten