Ben jij een Lucky Fish?
(Blog over zorgen over de zorg en een gratis geluksvisje.)
Het is druk en het bloggen schiet er behoorlijk bij in.
Gelukkig heb ik naast de drukte van mijn werk en gezin,
ook mijn keramiek en de altijd positieve interactie op instagram.
Wordt de één gelukkig van sporten en de ander van verzamelen.
Zelf word ik altijd blij van om iets te ontwikkelen.
Bij voorkeur iets waar ook anderen 'blij' van worden.
Vanaf mijn 22ste jaar werk in de gehandicaptenzorg.
Ooit begonnen als activiteitenbegeleidster en inmiddels al zo'n tien jaar als directeur.
Daarbij is 'ontwikkeling' wel altijd mijn belangrijkste uitgangspunt geweest.
De ontwikkeling van cliënten, medewerkers en natuurlijk ook mijzelf.
Hoeveel prettiger is het om in plaats van 'verdrietig of boos te zijn' op jezelf en de wereld,
deze energie in je eigen ontwikkeling te stoppen om vervolgens te groeien (als mens).
Ik beschouw mijzelf wel als een 'lucky fish'.
Niet dat alles mij is aankomen waaien of mij nooit iets ergs is overkomen.
In tegendeel. Maar ik zie zelf altijd weer de mogelijkheden om verder te gaan.
Daarbij heb ik het geluk van 'veel energie en een hoofd en een lijf die prima functioneren'.
Dat laatste wordt de laatste tijd vaak vergeten.
Nu het lijkt dat (bijna) de hele maatschappij op 'eigen kracht' verder moet.
Het leven ziet er echt wel anders uit als je een kind met een beperking hebt.
Hoe graag ouders (of familie) er ook voor willen zorgen.
Soms is dat gewoon te ingewikkeld of gaan ouders ook zelf dingen mankeren.
Daarnaast zijn ouders niet de hele dag thuis, er moet er toch ook brood op de plank.
Vergeten wordt vaak dat er ook een groep ouders zijn die zelf zo hun beperkingen hebben.
Waardoor een kind hulp nodig heeft of bescherming.
Of dat je - ook al heb je een beperking - ook niet wilt dat ouders voor je blijven zorgen.
Aangezien je ook volwassen wordt en je eigen ontwikkeling door maakt.
Alleen lukt het je door deze beperking (nog) niet om veilig zelfstandig te kunnen leven.
Ik had vroeger goudvissen die steeds zelf uit hun kom sprongen…
Als ik dan te laat thuis kwam, lagen zij (half) dood op de grond.
Zij hadden echt een aquarium of vijver nodig.
Maar ik heb nooit overwogen om ze in de zee los te laten...
Kortom, dat alles houdt mij bezig, terwijl ik op het werk luister naar de enorme kortingen.
Die de ambtenaren van de gemeenten mij meedelen voor 2015.
Nee, niet de ambtenaren van de gemeenten…
De mensen van de dure adviesbureaus die zij hebben ingehuurd.
Ik kan hen vertellen over hun burgers, maar het zijn hun burgers niet…
We hebben er zelf voor gekozen...
'Er zal misschien ook weleens iets mis gaan," zei de koning op prinsjesdag.
En de koningin knikte bezorgd.
Soms lukt het nog iets te doen voor een 'vergeten groep'.
Die zelf (of waarvan de omgeving) op de bres springt.
Dan is iedereen blij.
Maar een beetje triest is het wel.
Want niet alleen vanuit de gemeenten, maar ook vanuit de AWBZ wordt er gekort.
Aangezien het zorgkantoor vindt dat er teveel vissen in de vijver zitten.
Maar ja, moeten we ze dan nu ineens allemaal uit de vijver gooien?
Dit alles houdt mij bezig.
Terwijl ik stug blijf doorwerken aan ontwikkeling.
Aangezien ik daar - ook maatschappelijk - in geloof.
Maar oh wat is het lastig te werken aan ontwikkeling.
Als er zoveel tijd en energie naar het afbreken gaat.
Vooral als alles tegelijk komt.
Dus creëer ik geluksvisjes.
Breekbare visjes.
Om thuis ook zelf in balans te blijven.
Tussen hoofd en hart.
Het blijkt dat ook veel mensen wel een 'lucky fish' kunnen gebruiken.
Sinds kort worden ze zelfs in de winkel verkocht.
Bij Bert (Noordstraat 94a) in Tilburg en Huisnummer 73 (Breestraat 73) in Leiden.
Vanwege de grote vraag binnenkort ook in de Webwinkel.
(Had ik het net niet over balans…)
Het is ontzettend leuk die spontane belangstelling.
Maar het leukste vind ik nog altijd om ze weg te geven.
Dus ken jij of ben jij iemand die wel een geluksvisje gebruiken?
Repost dan deze blog/foto op Instagram of Twitter.
Of geef aan waar(om) je je visje graag wilt hebben.
Onder vermelding van #luckyfish @redcherryrodekers
Over een week (vrijdag 17 oktober) verloot ik onder de belangstellenden een visje.
----------------------
NB. Gisteren kwam ik tijdens het boodschappen doen een vader tegen.
Samen met zijn zoon, een vroegere client.
De vader was ooit heel boos geweest.
Op de organisatie die ik vertegenwoordigde.
Dus was hij ooit heel boos op mij.
Samen zijn we toen al pratend gelukkig tot een passende oplossing gekomen.
Waar hij vertelde nog steeds zo blij mee te zijn.
We spraken even over alle huidige ontwikkelingen.
Toen we afsloten zei hij:
'het wordt altijd weer kerstmis'.
En daarmee zou ik graag deze blog willen afsluiten:
'Het wordt altijd weer kerstmis.'
