De Efteling

De Efteling

Als kind was ik al dol op Anton Pieck.

Bij mijn moeder in de boekenkast stond een prentenboek van hem.

Als er niemand thuis was bladerde ik daar graag even doorheen.

Vandaag kocht ik voor één piek (vooruit één euro).

 Een Pieck boek bij de kringloop.

Gewoon uit nostalgie. 

Als kind kon ik bij die tekeningen uren fantaseren,
dat ik een arm zigeunerkind of weesjongen was.

Vreemd genoeg nooit een zigeunerin of weesmeisje.
Meer een Remi of Tom Sawyer (mijn boekenhelden).

Ik weet dat ik ooit als tienjarige meedeed,
 aan een vakantie-activiteitenweek in ons dorp.
Daarbij kon je je eigen (verkleed)kleren leren maken.
Ik wilde graag kleren voor een zigeunerjongetje maken.

Maar uiteindelijk liet mij door de vrijwillige dames overtuigen.
Dat ik beter kleren voor een zigeunermeisje kon maken...
Ik weigerde alleen wel de 'gouden ringetjes' aan mijn hoofddoek.
Want ik wilde dan wel een arm zigeunermeisje zijn!

Ondanks die weigering won ik de eerste prijs op de modeshow.
Die aan het einde van de vakantieweek bleek te zijn.

Tot mijn grote verbazing en die van vele andere kinderen.
Die - ook in mijn ogen - de meest prachtige verkleedkleren aan hadden.
Ik herinner mij een prachtige sneeuwpop met haar trotse moeder,
 en een clown die leuke en bijzondere kunstjes deed op de loper.

Nu begrijp ik dat die pakken waren gekocht in de winkel.
Of in elkaar gezet waren door die enthousiaste moeders.
Dat ik in die week eigenlijk al een 'Remi status' had verworven.
Bij al die vrijwillige dames, die ook nog eens de jury waren.
Met mijn trouwe aanwezigheid, blijmoedige fantasieën, 
zelfgemaakte kleren en het ontbreken van zichtbaar support.

Uit de prachtige cadeautafel koos ik een grote doos viltstiften.
'Dat was gisteren over als troostprijs,' mompelde iemand verbaasd.
Maar ik tekende 's avonds mijn eigen droomwereld ermee.

Ik weet niet hoe vaak ik als kind in de Efteling ben geweest.

Ik weet alleen nog dat ik 'het diorama' geweldig vond.

Met al die kleine huisjes en lichtjes en treinen.

Mijn broer was ook altijd miniatuurhuisjes aan het bouwen,

en landschappen (met oude lakens) aan het maken voor zijn trein.

Maar ik was zelf niet zo van dat gepriegel.

Mijn sprookjeswereld zat meer in mijn hoofd.

Toen ik ouder werd begon ik met sprookjesverhalen schrijven.

Ik schreef daar al eerder een blog over.

Toen mijn eigen kinderen heel klein waren,

 nam ik een jaarabonnement op de Efteling.

Ik was net alleen en moest erop uit met de kinderen.

Iets doen waar zij blij van zouden worden.

Iets doen waarbij ik niet hoefde na te denken.
Mij samen met hen verwonderen.

Dus ging ik zeker wel 10x met hen naar de Efteling :-)
Want dat abonnement moest er wel uit natuurlijk!
Daardoor was wel alle haast en druk eraf.
We hoefde immers niet alles te zien.
Want we gingen het weekend erna gewoon weer opnieuw!

Dus stonden we ons uren te verwonderen over de dansende schoentjes.
Luisterde we het hele sprookje af bij de put van Vrouw Holle.
(Terwijl alle andere kinderen halverwege werden weggetrokken.)
En vroeg ik mij hardop af waar Roodkapje toch woonde?

Als het mooi weer was dan zochten we de speeltuin op.
Dan haalde ik de broodjes en het drinken uit mijn tas.
Want de kinderen weken geen seconde van mijn zijde.

Twee kinderen aan één hand/lijf en één kind in buggy aan de ander.
Dan kan je niet ook nog een dienblad met eten vast houden!
Zelfs naar toilet gaan deden we met z'n vieren...

Dus een dutje doen in het gras zat er niet echt in.

We hielden elkaar overal goed in de gaten.
We gingen vaak en vooral op rustige zaterdagen.
Totdat 'we' niet meer bang waren voor heksen en trollen.
Of voor andere kinderen die zich als dusdanig gedroegen.

Ook gingen we het gevecht aan met prullenbakken.
Eerst degene die 'dankuwel' zeiden.
Van de eerste schrik tot schaterlach!

Tot degene die een echt kanon lieten afschieten...
Van huilen tot ware uitslovers!
Toen had de Efteling haar taak volbracht.

We namen een jaarabonnement op dierentuin Blijdorp.
Die bood weer nieuwe en andere uitdagingen.
Van giraffen en krokodillen tot het spelen met stadse kinderen.
(En het scheelde ruim drie kwartier rijden.)

Maar 1x per jaar bezochten we nog de Efteling.
Zodat ook de allerlaatste heks en trol nog getemd konden worden.

Oh, en toen kwam de dag dat ik samen met mijn nieuwe lief.
En maar liefst zes kinderen.
Zo voorbij het sprookjesbos liep.
Richting de attracties… 

Ik voelde de ogen van het bos in mijn rug prikken.
Verraad, ja dat was het!

Maar ik was zo blij.
Dat iedereen blij was en ik niemand aan mijn rokken had.

Toen pakte de greep van het leven ons.
Geen tijd voor sprookjes.
Laat staan een wit paard.

Geen prins maar wel een paleisje.
Met een stiefmoeder én stiefvader!
En ieder kind zijn eigen paddenstoel.

Zonder kaboutertjes die stiekem schoonmaken of de was doen...
Wel met bergen boodschappen en fruit, maar geen giftige appels.

En kinderen die steeds weer terugkomen. 
Ondanks dat we ze iedere week weer wegbrengen :-)

 Dus het werd weer tijd voor de Efteling.

De regen viel met bakken uit de lucht.

Maar wij gingen zaterdag met z'n achten naar de Efteling.

Want ik had de kaartjes al besteld…

Het bleek Avro/Tros ledendag te zijn…
De grootste uitdaging van alle bezoeken ooit!

We gingen in de Fata Morgana.
Want we hadden nog één oude krokodil te temmen
en een rij van ruim een half uur.

De kinderen gingen in iedere achtbaan die het park bezit.
Een absoluut record! 
Ik ging zelfs mee in de Vliegende Hollander.
En niet alleen omdat het binnen in de rij zo lekker warm was.
Hoewel…

We hebben zeker vijf uur bij elkaar wachtend doorgebracht.
Maar het vreemde was, het was geen uitdaging.
Zelfs met elkaar in de rij was oké.

Met zes pubers stonden we zelfs drie kwartier tussen de kleine kinderen in de rij, omdat deze mam zo graag in de Droomvlucht wilde! Naast mijn lief dit keer.

Daarna liepen we langs het sprookjespark.
'Kom, we lopen er nog even doorheen,' riepen de meiden.
Ik wist niet hoe snel ik erachteraan moest rennen.
(Voordat de mannen een ander idee kregen.)

We eindigde bij de rode schoentjes!
Wat kan ik er verder nog aan toevoegen.

Hoogstens dat ik hoop dat later als ik oud ben,
 niemand hun schoentjes hoeft af te hakken.

NB.

Nu heb ik voor de herfstvakantie een huisje gehuurd.

Voor acht personen in Bosrijk.

Ik kon het niet laten, het is de nostalgie.

Het was gebeurd voordat ik het wist.

Straks mogen we vijf dagen lang een half uur eerder het park in.

Hoeveel keer zou je in 5x 30 minuten over de kop kunnen?

Ik denk dat ik bij het Diorama op een bankje ga zitten fantaseren.

Wat als ik nu een prins was? ;-)