Farewell to old job

Volgende week ga ik mijn kamer opruimen. 
Afscheid van mijn werkplek. Het blijft een vreemd gevoel.

Om na bijna 6 jaar te vertrekken van een plek waar ik mij zo thuis heb gevoeld.

Vlakbij de duinen, het strand, de zee en mijn eigen woning.

De enorme luxe om in 3 minuten op het werk te zijn...

Te werken in de omgeving waarin ik ben opgegroeid.

De taal spreek en de weg weet.

Maar met mijn huis bijna verkocht en het afronden van mijn opleiding.

Verlang ik ook naar een nieuwe werkomgeving.

Een plek om weer opnieuw te ontdekken.

Bij afscheid hoort ook altijd een beetje bezinning.

Vandaar vandaag een rondleiding door mijn (oude) kantoor in de Tulp.

De Tulp was voorheen een zorgwoning van bewoners

Mijn kamer is de helft van hun vroegere huiskamer.

Er is een heel dun 'muurtje' tussen geplaatst.

Ik voelde mij dus nooit alleen...

Voor mij liever geen 'flexplek of het nieuwe werken'. 

Ik wil graag persoonlijke spullen om mij heen.

Spullen die verhalen vertellen.

Die behoefte had ik overigens niet toen ik zelf met cliënten werkte.

Ik denk omdat die zelf al zoveel verhalen bij zich droegen.

Verhalen die steeds opnieuw met mij mee verhuizen.

Deze schaal is gemaakt door een deelnemer in Aalsmeer (Heliomare).

Waar ik mijn loopbaan startte als activiteitenbegeleidster en als regiomanager afscheid nam.

Zelfs het mozaïek heeft hij eerst zelf gebakken, geglazuurd en toen weer gebroken.

Waarna alles weer handmatig in de schaal is gelegd.

De schaal stond voor het samengaan van een keramiekatelier en mozaiekatelier.

Maar voor mij voor een jongen voor wie door een brommerongeluk zijn leven veranderde.

Die langzaam de boel weer aan het lijmen was, maar de barsten niet meer weg kreeg.

Mijn hele leven ben ik al gefascineerd door mensen.

Vooral door mensen met een breuk in hun levenslijn.

De ene dag kijk je nog vol plannen in de spiegel.

De volgende dag is al je perspectief in 1x verdwenen.

Door een ongeluk, een hersenbloeding, een psychose of trauma.

Staat je hele leven voor altijd op zijn kop.

Hoe voorkom je dan dat je niet blijft rouwen.

Maar weer nieuwe plannen gaat maken?

Het kan iedereen overkomen.

Mensen zoals jij en ik.

Ik ben mij daar elke dag bewust van. 

Hoeveel kansen en mogelijkheden ik heb.

Misschien dat ik daarom ook weer verder ga.

Er is nog zoveel te doen en leren.

Dit spiegelkastje kreeg ik toen ik weg ging in Amsterdam.

Als directeur van allerlei leerwerk bedrijven en reïntegratie trajecten.

Ik zie het als mijn 'netwerk' kastje.

Verbinding dat is waar alles omdraait.

En daarbij moet wel je haar goed zitten :-)

Dit beeldje staat voor mij voor 's Heeren Loo.

Het is een vader met zijn kind letterlijk op z'n schouders.

Het kind is al volwassen, maar hij moet hem nog steeds dragen.

Want van binnen blijft hij altijd 1 jaar oud.

Ik had nooit eerder te maken gehad met ouders.

Ik kan niet uitdrukken hoeveel ik van hen geleerd heb.

Ik ken geen zeurende ouders, wel heel veel bezorgde ouders.

Deze zon kreeg ik toen ik weg ging in Haarlem bij Heliomare.

De carrière ladders zijn omgevallen of versleten.

Mijn gedrevenheid om te klimmen ook.

Maar het vreemde is dat als je dingen los laat, 

dan komen ze soms vanzelf naar je toe.

 De halve zon werd er stiekem aan vast gemaakt toen ik weg bij Heliomare ging.

Ik geloof daarin, voortbouwen op een vast fundament.

Dat wat goed is koesteren, trots op zijn en rustig verder uitbouwen.

De grote creativiteit van mensen.
Niet het ontwikkelen om te kunnen ontwikkelen.

Maar samen tot een nieuwe vorm komen.

Ik heb goede herinneringen aan de 'broedplaatsen'.

Waar we samen met ouders, medewerkers of cliënten broedde op de zorg.

Maar vooral hoorde wat er leefde onder alle betrokkenen.

Want ontwikkelingen hou je niet tegen, maar er zijn vele wegen die naar Rome leiden.

Dus waarom niet eentje nemen waar meer mensen baat bij hebben.

Het t-shirt op het prikbord is van het project 'kom in de stemming'.

Rondom de verkiezingen en recent de 'Kroningskrant'.

Waar ik in mijn blog over koningen al eerder naar gewezen heb.

De invoering van de methodiek 'Op Eigen Benen' was een hele belangrijke weg.

Want ook mensen met een beperking willen niet hun hele leven rondgedragen worden.

Zij willen zelf hun eigen keuzes kunnen maken.

De roze papier-maché gehakte schoenen kreeg ik,
 toen van de regio 'zorg' naar de regio Zuid-Holland Noord ging.

Zij staan voor mij voor Op Eigen Benen.
Zij inspireerde ons voor de kunstschoenen expositie bij de opening van Paspartoe.

Het gebied Zuid-Holland Noord. 

De magneten voor de woningen en dagbestedingslocaties.

De nieuwbouw, verbouwingen, verhuizingen en integratie in de wijk.

Op het kaartje van Nederland (boven, rechtsonder) staan de regio's van 's Heeren Loo.

Ook ik doorloop mij werkcarrière, van geel naar oranje.

Hierboven alle diensten die we voor de cliënten in een keten hebben gezet.

Werken vanuit ontwikkeling en perspectief. Voor iedereen.

Van zorg naar naar zo zelfstandig mogelijk wonen of werken.

De lange 'behangrollen' met de woon en werkcarriereketen.

Die altijd klaar stonden om in mijn kamer uit te rollen.
Als niemand anders ermee op pad was :-)

De prijs en het beeldje dat we wonnen met dit dienstverleningsconcept.
Het beeldje kon gewoon niet beter de steppingstone gedachten van dit concept uitdrukken!

Het samen doen! 

De vele uitnodigingen die we verstuurden!

De steeds meer mensen die kwamen en zich betrokken voelden.

De oprichting van de lunchroom Deksels!.

De oprichting van de Academie voor Zelfstandigheid. 

De vernieuwde ateliers, galerie en winkels Paspartoe.

De medewerkersdagen in Corpus, Naturalis en Olmenhorst.

De nieuwjaarsrecepties in Expo, Olmenhorst en Deksels.

De wereldcafés in Voorhout, Noordwijk e.d.

De 'zeg het maar' bijeenkomsten voor cliënten.

Het is teveel om allemaal op te noemen.

Ik neem alle kaarten mee in een map en het gevoel in mijn hart :-)

Het schrijven en schrappen.

De nieuwsbrieven, boekjes en folders...

(Waar veel medewerkers eerst zo'n hekel aan hadden.)

Onze zoektocht om informatie zo goed mogelijk op hun behoefte aan te laten sluiten.

De stijl, de inhoud en het hen ook persoonlijk toe te sturen.

Het bleef soms lastig, gewoon omdat er niet meer uren in de week zaten.

Het uitzicht op de tuin en het vele werk dat nog wacht.

De warme groet van een bezoek aan een collega directeur op de Veluwe.

Waar ik iemand uit de straat waar ik ben opgegroeid tegen kwam.

In een prachtige blokhut (houtwerkplaats) midden in het bos.

Waar nu een van mijn managers manager van wordt.

De wereld is zo klein. De wegen zo bijzonder.

 

De kleine raampjes die de bouwers per ongeluk dicht hadden gemaakt.

Maar waar ik toen met inpakpapier vrolijke nisjes van heb gemaakt.

De vaasjes en kaars van Maria die ik kreeg bij mijn afscheid in Amsterdam.

Waar bewoners die even kwamen buurten vaak op reageerde: 

'Kijk! Mooi!' En met gevouwen handen. 'Maria!' 

De tafel waar vele gesprekken aan zijn gehouden.

Zware, boze, grappige, ontroerende, vrolijke, zakelijke en verdrietige.

Als die tafel eens kon praten...

Het ging ook niet altijd zoals ik had gewild.

Er moesten soms ook keuzes gemaakt worden.

Maar wel zoveel mogelijk met zorg en vanuit visie.

Het hondje is gemaakt door een man die een hersenbloeding had gehad.

Hij kon nog slechts 1 hand gebruiken en was zijn korte termijn geheugen kwijt.

Hij deed er weken over om het voor mij te maken.

Zodat ik mijn pennen niet meer kwijt zou raken.

Wanneer ik ze in mijn drukte en snelheid ergens vergat...

Op de mok staat een foto van bollenschuur Vreeburg.

Een woon en werkproject dat begin volgend jaar open gaat.

Het zal duidelijk zijn.

Werken in de gehandicaptenzorg is alles behalve saai.

Daar zijn de cliënten veel te kleurrijk voor. 

Zij brengen je iets en vergeten doe je ze nooit.

Het lijstje in de vensterbank kreeg ik ooit van een vertrekkende collega.

Ik zal hem laten staan voor mijn opvolger.

Ik stop mijn spullen in een tas, de verhalen in mijn hoofd en het gevoel in mijn hart.

Dag kamer. Dag mensen. Dankjewel!

En wie weet tot ziens!!