Bambi moved #part 3 #newhome

Bambi is niet meer alleen.

In januari schreef ik over mijn eerste hertje van Else Bach.

Gevolgd door een 2e blog over mijn groeiende aantal hertjes van Else Bach.

Op dit moment kan je wel spreken van een flinke verzameling.

En is mijn liefde voor het verzamelen van dit hertje voorlopig gestild.

Maar ach, wat kan ik toch genieten van deze keramiek.

Hoewel al mijn spullen nog netjes staan opgeborgen in een loods.

Heb ik wel al mijn beeldjes zelf met mijn auto verhuisd.

Net als mijn kleding, kookspullen en schilderijen.

In die volgorde :-)

Ik heb ze nog niet allemaal uitgepakt.

Ze komen straks in mijn atelier, ter inspiratie.

Maar een vijftal verschillende hertjes zijn neergestreken op de schouw in de huiskamer.

Onder hun grote 'broer' Rudolf het rendier.

Ze paste precies samen op het randje.

Ik vind ze als groep nog mooier dan alleen.

Mijn grote 'twin' hertenbeeld paste er helaas niet bij.

Het is een heel smal randje.

Soms kan je gewoon niet uitleggen waarom je iets mooi vindt.

Maar deze hertjes integreren mij, omdat ik zoveel tegenstellingen zie:

hard/zacht, vrij/gevangen, wild/beschermd of schattig/boosaardig.

Als ik hen in de ogen kijk.

Van het 'grote' hert rechts achter op de foto heb ik inmiddels zo'n tien exemplaren.

Allemaal weer van een net andere kleur terracotta.

Heel bevreemdend als je ze allemaal op een rijtje zet.

Er ontstaat als het ware weer een nieuw object.

Hun huid doet mij steeds denken aan dat prachtige hert van Hella Jongerius.

Waarbij de stippen van haar lijf aflopen.

Ik zou hen allemaal wel zo'n prachtig 'dekje' willen geven.

Het liefst in onnatuurlijke glanskleuren op het matte bruine keramiek.

Fluor roze of fel geel.

Dat bedenk ik allemaal als ik naar de schouw kijk.

Maar ik doe niets.

Want eigenlijk wil ik er niets aan veranderen.

Is alleen het bedenken al voldoende.