HOPE - FAITH - LOVE - LUCK - HEALTH - PASSION - LAUGH - PEACE
De zomer is nu echt begonnen.
De zon laat zich regelmatig zien en het gras is groen.
Tenminste als je hem kan zien.
Die van ons ligt onder het bouwmateriaal...
De bouw vordert gestaag, met alle ups en downs,
die zoals ik begrijp bij iedere verbouwing horen.
Net als onze klaver:
sluiten we oude dingen af,
genieten van de dingen die er zijn,
en zien we nieuwe dingen op ons pad komen!
Het zijn toch spannende tijden.
Zondagmorgen genoot ik van het laatste ontbijt in ons oude huis.
Samen met de kinderen.
Tussen de verhuisdozen en vuilniszakken.
Met servies uit de afwasmachine, omdat de rest al in dozen zat.
Naast het inpakpapier maakte ik mijn lievelingssalade.
Die mij altijd doet denken aan een bijzondere vakantie in Griekenland.
Voor eerst alleen als 18 jarige samen met mijn zus.
Helaas ditmaal zonder zwarte olijven die ook al (ergens) in een doos zaten...
Tussen het inpakken door bracht ik mijn zoon met de auto naar zijn werk.
Hij werkt deze hele zomer bij een bloemenkweker.
Hij was de dag daarvoor lopend naar huis gekomen.
Vandaar dat zijn fiets nog een dorp verder stond.
Toen ik de hoek om wilde slaan zei hij: 'mam, rijd eens door!'
Bleek het veld dat ze hadden moeten wieden echt vlak naast ons huis te liggen.
(Terwijl hij die ochtend eerst een half uur naar de kwekerij had gefietst...)
'Maar mam, kijk nog eens goed...' zei mijn oudste.
Soms moeten de dingen zo zijn!
In plaats van bloemenbollen bestond het hele veld uit klavertjes vier!
Overal waar ik kon kijken bloeide klavertjes vier!
Hoeveel geluk kan een mens hebben.
Als je het maar wilt zien :-)
Op het laatste moment lukte het mij om voor de zomer af te studeren.
Met veel ondersteuning en support de laatste stukken in te leveren.
En met dit klavertjes veld kon het ook niet anders meer :-)
Ik slaagde afgelopen maandag voor mijn MBA.
Wat was ik blij toen eindelijk dat hoedje op mijn hoofd gezet werd!
En wat hou ik van alle mensen die mij daarbij gesteund hebben!
Maar voorlopig raak ik even geen studieboek meer aan!
Daar heb ik ook geen tijd voor, want mijn hele huis bestaat uit dozen.
En uit nog meer dingen die nog in dozen moeten...
Morgen komen de verhuizers al.
Maandag lever ik mijn oude huis op.
Het is toch bijzonder dat dit allemaal precies in deze weken samenkomt.
Zal het dan eindelijke rustig worden?
'Ik geloof in permanente innovatie,' zei ik tijdens de verdediging van mijn dissertation.
'Maar wel met kleine stapjes, vanuit lonkend perspectief...'
Zo'n heel veld vol klavertjes vier is prachtig:
maar het zijn er ook wel heel erg veel!
En er zitten grenzen aan wat een mens kan bevatten!
Ik geloof in de klavers in mijn pot, natural life:
van geboorte, tot bloeien, tot afscheid nemen, tot geboorte...
Mijn lief belde net:
Hij heeft met de verhuizers afgesproken de spullen een weekje op te slaan.
'Ach, dat geeft een hoop extra rust!'
Kunnen we de boel eerst (rustig) verven...
En dat lonkend perspectief, ja, die had ik net aan de telefoon :-)
(En na deze welkome pauze, wat werktelefoontjes, weer snel terug naar de dozen!!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten