Geheime hut
Als kind had ik een eigen hut.
Een oud busje op het land.
Ik had hem zelf ingericht.
Vol verzamelde schatten.
De ramen had ik aan de binnenkant,
beschilderd met felgekleurde bloemen.
Het was lief van de boer.
Een oude man met weinig woorden.
Dat ik in zijn busje mocht spelen.
Ik weet nog hoe spannend ik het vond.
Om het aan hem te vragen.
In begin nam ik trots vriendinnetjes mee.
We spraken over een geheime club.
Alleen rende één lid over de bollen.
Plukte de ander spontaan een bosje bloemen.
Het derde lid klom op het dak,
waardoor het plafon begon te bobbelen.
Ik zag de boer even opkijken.
Ik nam niemand meer mee.
Mijn geheime hut werd echt geheim.
Vanuit mijn busje zag ik.
Hoe bollen bloemen werden.
Voelde ik de brandende hitte op het dak.
De wind door de gatten en kieren.
Ik deed niet veel.
Ik droomde wat.
Aan de lucht zag ik de tijd.
Ik kwam nooit te laat.
Om thuis te eten.
Die ik thuis plakte op mijn ramen.
Dat ik ineens aan dit busje moest denken.
Mijn eigen vredige volkswagenbusje.
Het was een kleine man die boer.
De Groot heette hij.
Dat was hij ook.
Groots.
Voor mij.
NB. De bovenste twee foto's komen van internet. Eigenaar onbekend. Ik heb helaas geen foto's van mijn busje. Het was beige volkswagenbusje, zoals het roze busje op de foto, maar dan verroest met lekke banden. Toen ik ouder werd had ik hem steeds minder nodig en uiteindelijk vergat ik hem en heeft de boer het busje naar de sloop gebracht.
