herfst 2020

het is herfst - de schoonheid ligt

aan onze voeten - zie mij!

 roept ze - ik ben er

voor jou - en schitterend

het is lastig - echt - te zien

druk - in lijf en hoofd

corona - of een nieuwe president

dove ogen wandelen - blinde oren praten

rode hoeden - schitteren in het groene gras

prinsjesdag - in het bos

kijk naar mij  - kies voor ons  

kies voor jij - staat in hun reden

brailletekens - op hun hoeden

 zwarte inkt - in hun zwammen

voor wie wil lezen - wie kan voelen 

voor wie wakker is

appt en zappt - het magische bos

groeiend en stervend - door de seizoenen heen

spiegelt zij ons - verleidt zij ons

tot rust - schoonheid - en bezinning 

 

Deze foto's maakte ik vorig jaar oktober op de Veluwe. 

Ik maakte een (hele lange) wandeling van zonsopgang tot zonsondergang.

Een zogenaamde medicijn of meditatiewandeling.

Het was een uitzonderlijke mooie dag, in een zeer regenachtige maand.

Nadat de zon onderging (en ik bijna bij mijn auto was) stortte de regen weer naar beneden.

Soms sla je een pad in, zonder dat je daar bewust van bent,

soms sluit een weg zich, terwijl je er graag doorheen zou willen.

zomer 2020

deze zomer - begon ik een moestuin

ik had behoefte - aan groei en geloof

in de dag van morgen  - terwijl iets ongrijpbaars

ons leven - verschoof

 

ik zaaide - ik plantte

zonder kennis - zonder plan

ik voelde - de aarde

en wist er - dus van

het virus - verdween niet

wel mijn - gemoed

de zon - en de aarde

die deden - mij goed

tuinieren - dat bleek echt

een hel of - een job

mijn groenten - ging bloeien

de vogels - aten - de aardbeien op

maar dat alles - dat gaf niet 

dat was niet - het doel

het ging - over groeien

het ging over - gevoel 

💛

geheime hut

Geheime hut

Als kind had ik een eigen hut.

Een oud busje op het land.

Ik had hem zelf ingericht.

Vol verzamelde schatten.

De ramen had ik aan de binnenkant,

beschilderd met felgekleurde bloemen.

Het was lief van de boer.

Een oude man met weinig woorden.

Dat ik in zijn busje mocht spelen.

Ik weet nog hoe spannend ik het vond.

Om het aan hem te vragen.

In begin nam ik trots vriendinnetjes mee. 

We spraken over een geheime club.

Alleen rende één lid over de bollen.

Plukte de ander spontaan een bosje bloemen.

Het derde lid klom op het dak,

waardoor het plafon begon te bobbelen.

Ik zag de boer even opkijken. 

Ik nam niemand meer mee.

Mijn geheime hut werd echt geheim.

Vanuit mijn busje zag ik.

Hoe bollen bloemen werden.

Voelde ik de brandende hitte op het dak.

De wind door de gatten en kieren. 

Ik deed niet veel. 

Ik droomde wat.

Aan de lucht zag ik de tijd.

Ik kwam nooit te laat.

Om thuis te eten.

Het kwam denk ik door de bloemenstickers.

Die ik thuis plakte op mijn ramen.

Dat ik ineens aan dit busje moest denken.

Mijn eigen vredige volkswagenbusje.

Het was een kleine man die boer.

De Groot heette hij.

Dat was hij ook. 

Groots.

Voor mij.

NB. De bovenste twee foto's komen van internet. Eigenaar onbekend. Ik heb helaas geen foto's van mijn busje. Het was beige volkswagenbusje, zoals het roze busje op de foto, maar dan verroest met lekke banden. Toen ik ouder werd had ik hem steeds minder nodig en uiteindelijk vergat ik hem en heeft de boer het busje naar de sloop gebracht.