Het maakt niet uit wat voor een weer het is.
Voor mij schijnt in Londen altijd de zon, zelfs als het regent.
Als ik er ben moet ik altijd even wandelen langs de Theems,
De skyline is zo bijzonder.
Het liefst ook even over de brug van de Sint Paul's naar Tate Modern.
Alleen daarover heen lopen geeft mij al een kunstzinnig gevoel.
Van oud naar nieuw en van nieuw weer naar oud.
Ik zal nooit vergeten dat ik 's avonds laat in de regen alleen over de brug liep,
na een bijzondere tentoonstelling in de Tate Modern,
toen plots de pure klanken van prachtige pianomuziek tot mij door drongen.
Verbaasd ontdekte ik dat aan het einde van de brug een oude man piano zat te spelen.
In de regen op een klassieke houten piano midden op de straat!
Soms zou ik willen dat ik met mijn ogen foto's kon maken...
Toen ik laatst met een vriendin in Londen was ontdekte we dit beeld.
Op een smal zandstrookje langs de Theems.
Natuurlijk zochten we gelijk een muntje.
Ik denk niet dat ik hem echt geworpen heb.
Ik ben eigenlijk al een heel gelukkig mens.
Wat meer mijn aandacht trok was plots dat hele kleine scheurtje linksboven in de letter W.
Wij dachten namelijk dat het een 'vast' beeld van steen was.
Het bleek echter een 'zandkasteel' te zijn.
Terwijl wij keken zagen wij de kracht van de natuur.
De elementen van water en eb en vloed.
Die het scheurtje plots in een barst deden veranderen.
Verbaasd keken wij om ons heen.
Wie had dit beeld net gemaakt?
Wie had dit beeld net gemaakt?
Maar er was niemand.
Het vreemde was dat het beeld door de barst veel mooier werd.
Net zo vergankelijk als de wensen van mensen.
Ik had wel uren kunnen blijven kijken.
Maar wij moesten verder.
Ik weet niet of de makers hun gewenste geld gekregen hebben.
Ik weet niet wat mijn vriendin gewenst heeft.
Ik denk wel dat het is uitgekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten