Recycled nightstand

Bij de kringloop vond ik een leuk nachtkastje.

Zo'n eentje waar je 'spulletjes' in kan bewaren.

Die alleen van jezelf zijn.

De laatjes waren leeg. 

De vorige eigenaar had geen geheimen achter gelaten.

Tenminste dat dacht ik.

 Tot ik thuis het kastje ging schoon boenen.

Ik trok alle laatjes eruit.

Toen er plots een roze boekje achter vandaan viel.

Zo'n klein boekje waarvan ik er zelf ook stapels heb.

Vol onafgemaakte verhalen, gedichten, lijstjes en gedachten kronkels.

Zo'n boekje dat nooit helemaal vol komt:

Zo'n boekje waarin staat:

-  Hoe laat je links of rechts de baby de borst gegeven hebt.

(Wat je bij de jongste vervolgens gewoon op je gevoel deed.)

- Hoeveel kilo je elke dag bent afgevallen.

(Waarvoor je nu een moord zou doen om dat gewicht te hebben.)

- Wat voor een geniale inval je in de nacht had.

(Wat je de volgende dag nauwelijks meer kon lezen.)

- Welke cadeautjes je voor welk kind gekocht hebt met de sint.

(Voordat je niet meer wist waar je met al dat plastic heen moest.)

- Wat het gelukkigste moment van die dag was.

(Omdat je er op het moment zelf niet van kon genieten.)

Tenminste, ik heb zelf laden vol van dat soort boekjes...

Afijn, maar dit was een boekje van duidelijk een veel grotere kracht.

Want het was meer dan de helft vol geschreven.

Door een mevrouw die de Nederlandse taal leerde.

Waar zij gezien de hoge cijfers op haar proefwerken ook in geslaagd lijkt.

Terwijl Turks echt duidelijk in niets op Nederlands lijkt.

Zou ze het in het geheim geleerd hebben?

Zou het verplicht geweest zijn voor haar inburgering?

Of is zij een veelbelovend studente die in Nederland kwam studeren?

Het zal nooit duidelijk worden.

Ik vond het 'het cliché voorbij' dat een Turkse vrouw haar meubels recycled :-)
Ik ben er blij mee!

Het kastje had naast een sopje verder weinig nodig.

 Alleen een stukje cadeaupapier dat ik kocht in Amsterdam.
Het papier heeft ineens ook wel iets 'arabisch'.

Ik heb de laatjes en een dienblaadje (van mijn kerstpakket) beplakt.

Nu staat het kastje naast 'mijn kantje' bij mijn lief.

Met de duif die ik ook in Amsterdam kocht.

De bloemetjes zijn van Jurianne Matter.

Die ook prachtige 'wensbootjes' heeft gemaakt.

Het groene vaasje en olieverf schilderijtje zijn ook van de kringloop.

Zo kijk ik naar de besneeuwde bergen waar mijn lief nu is.

Het lijkt mij heerlijk van zo'n berg af te glijden.

Alleen kan ik niet skiën...

 

De vlinder kocht ik in Parijs.

Zo vlinderde mijn gedachten.

Ik heb gevraagd of mijn lief veel foto's wil maken.

voor mijn nieuwe 'bergserie'.

Die in mijn hoofd al klaar is.

Maar eerst moet ik afstuderen.

Dat is een hele zware beklimming.

Ik geniet teveel van het landschap.

Maar Turks leren lijkt mij nog moeilijker.

Ik denk dat ik maar een nieuw boekje aanschaf.

En een nieuw 'to do' lijstje begin...